Η παράνοια του graffiti.

-

Η Ιστορία ξεκίνησε από πολύ παλιά. Γύρω στη δεκαετία 1960 με 1970 και μαντέψατε που; Στην Αμερική φυσικά. Στην αρχή έγραφαν κάτι σαν υπογραφές, σε «πρόσφορο έδαφος» όπως τοίχοι, ταχυδρομικά κουτιά, τηλεφωνικοί θάλαμοι και στη συνέχεια σε υπόγειες διαβάσεις και στο μετρό. Εκείνο τον καιρό το ΜΤΑ(Metropolitan Transits Authorities) είχε ξοδέψει 300.000$ για να καθαρίσει τους τοίχους από τα graffiti, ποσό που ισοδυναμεί σε 80.000 εργατοώρες.

Μετά την εφεύρεση του spray τα πράγματα ήταν πιο εύκολα και έτσι περισσότεροι ασχολήθηκαν με το «άθλημα», με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για περισσότερα ονόματα σχεδόν πουθενά. Ήταν απαραίτητο να βρεθεί κάτι καινούριο.

Έτσι άρχισαν να κάνουν τα γράμματα πιο μεγάλα, τους έβαλαν outline(με διαφορετικό χρώμα από το μέσα). Έτσι γεννήθηκε το καινούριο στυλ του graffiti που ονομάστηκε piece(ή κομμάτι).

Kατά τη διάρκεια αυτού του καιρού οι writers κόστισαν στο MTA εκατοντάδες εκατομμύρια δολαρίων. Γενικά ανάμεσα στο 1970-1980 το ΜΤΑ έπρεπε να ξοδέψει γύρω στα 100-150 εκατομμύρια δολάρια για να βγάλει τα graffiti από τα τρένα ή να βάλει συστήματα security. Αυτά τα λεφτά πήγαιναν συνήθως σε ανεπιτυχή τεστ για την απεγκατάσταση του graffiti. Για παράδειγμα για να αφαιρέσουν 1τ.μ μπογιάς θέλανε περίπου 750 δολάρια ενώ για ένα whole car περίπου 78.000 δολάρια.

Στο τέλος του 1978 νέα συστήματα απεγκατάστασης μπογιάς βρέθηκαν. Αυτά ήταν νερό με συγκεκριμένα χημικά υπό υψηλή πίεση και λεγόταν buff. Στα παλιότερα βαγόνια αυτό το σύστημα δε δούλευε καλά. Δεν απεγκαθιστούσε όλο το χρώμα μιας και από ότι φαίνεται τα παλιά ήταν πιο βρώμικα. Εκτός όμως από αυτό, το ΜΤΑ εφάρμοσε και καινούρια συστήματα ασφαλείας, για παράδειγμα έχτισε τοίχο των 5μέτρων και έβαλε φύλακες.

Επίσης οι φύλακες είχαν αρχίσει να γίνονται πιο βίαιοι σε αυτούς που έπιαναν να βάφουν τρένα. Έτσι οι writers άρχισαν να βάφουν περισσότερο σε τοίχους παρά στον ηλεκτρικό.

Με δεδομένο το υψηλό κόστος της αποκατάστασης, η πρόληψη λοιπόν ήταν η οικονομικότερη λύση.

Στην Ευρώπη τα πρώτα τραίνα βάφηκαν αρκετά αργότερα. Αν και οι Ευρωπαίοι writers προτιμούσαν τους τοίχους από τα τραίνα, γιατί το βάψιμο των τοίχων είναι πιο εύκολο και πιο ασφαλές. Εξαίρεση η Ελλάδα (όπως πάντα) λόγω του ότι οι χώροι στάθμευσης των τραίνων είναι κάτι σαν «ξέφραγα αμπέλια».

Στα βαγόνια του ΟΣΕ, εκτός από τις πλάγιες επιφάνειες βάφηκαν οι αριθμοί των βαγονιών, τα κουμπιά ανοίγματος και κλεισίματος των θυρών, ακόμη και τα περισσότερα παράθυρα είναι μισοβαμμένα. Όλα αυτά εκτός από του ότι παρουσιάζουν ένα αντιαισθητικό και θλιβερό θέαμα, κρύβουν τα κουμπιά ανοίγματος και εμποδίζουν την ορατότητα των επιβατών κατά το ταξίδι.

Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε γιατί κανείς δεν κάνει το παραμικρό για την αποκατάσταση και στη συνέχεια για την πρόληψη με καλή φύλαξη των χώρων στάθμευσης.

-