Από την αρχαιότητα μέχρι τον 20ο Αιώνα, οι κοινωνίες τιμωρούσαν επιδεικτικά όσους παρεκτρέπονταν από τους κανόνες (νόμους) που είχαν θεσπισθεί για να τις κρατούν ενωμένες.
Οι δημόσιες εκτελέσεις, προς παραδειγματισμό, λάμβαναν συνήθως χώρα στην κεντρική πλατεία, συνήθως μεσημέρι. Οι πολίτες, αποχωρούσαν και συνέχιζαν τις δουλειές του με νωπή την εντύπωση του έμπρακτου κολασμού.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρότι δεν είχε υπάρξει ιστορικό προηγούμενο οι ηττημένοι να δικάζονται, οι νικητές δίκασαν και εκτέλεσαν τους ηττημένους για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, με προφανή στόχο να εξευμενίσουν την διάχυτη παγκόσμια οργή.
Μετά τη δικτατορία, επίσης, παρά τις ενστάσεις για έλλειψη αυστηρότητας, οι πρωταίτιοι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν.
Σε αντιστροφή της κοινής λογικής αλλά σε πλήρη αποθέωση της ιδιοτελούς λογικής της πασοκοκρατίας, μετά το 1981 ο κολασμός των «αρχόντων» απαγορεύτηκε !
«Οι πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή» δήλωσε άλλωστε ο Κ. Καραμανλής ο Α΄ μετά το 1989 καθιστώντας έτσι ανήμπορη και την τότε και οποιαδήποτε κάθαρση
Μετά δε τον τελευταίο νόμο Βενιζέλου «περί ευθύνης υπουργών», της εποχής Σημίτη, κατέστη εντελώς αδύνατον να διωχθεί όποιος άσκησε πολιτική εξουσία, ακόμη κι αν συλλαμβανόταν να ληστεύει με περίστροφο το Δημόσιο Ταμείο (που λέει ο λόγος).
Χιλιάδες χρόνια συσσωρευμένης σοφίας στη διαμόρφωση των κοινωνιών πετάχτηκαν στα σκουπίδια από επιθυμούντες εύκολο και σύντομο πλουτισμό.
Πώς να γνωρίζουν οι αμαθείς τις έννοιες της «Ύβρεως» που απαιτεί «Νέμεσιν» ;
Όμως οι φυσικοί κοινωνικοί νόμοι δεν σταμάτησαν να ισχύουν.
Και επειδή δεν εφαρμοζόντουσαν η κοινωνία «νόσησε».
Όπως ένας υγιής οργανισμός που προσπαθεί να ιαθεί από ιό παράγει αντισώματα για να τον καταπολεμήσει, το εκλογικό σώμα έδωσε συντριπτική πλειοψηφία-εντολή στον Καραμανλή Β’ να στήσει αγχόνες για την πρωτοφανή εκσυγχρονιστική ρεμούλα 1996-2004.
Δεν το έκανε.
Ανεξάρτητα του αν οι πολλοί τού το καταλογίζουν σαν «ανικανότητα» και οι λίγοι σαν «πολιτική ευπρέπεια» η ευκαιρία κολασμού χάθηκε.
Αποδεικνύοντας πόση ιστορική βαρύτητα έχουν οι πράξεις ή οι παραλείψεις των ηγετών.
Με την εκλογική του συντριβή πλήρωσε την απογοήτευση του κόσμου γι’ αυτή του την παράλειψη. Ο μέσος άνθρωπος τιμωρεί όχι άμεσα, έμμεσα : με την ψήφο.
Και τώρα, οι πολιτικοί επίγονοι των φαύλων, οι περισσότεροι συμμέτοχοι και οι ίδιοι στο «έγκλημα» της 20ετούς πασοκικής διακυβέρνησης, έρχονται να γίνουν «Νέμεσις», να κολάσουν ποινικά τις ανομίες της διακυβέρνησης της ΝΔ.
Με στόχο ένα : να θεμελιωθεί στην κοινή γνώμη η εντύπωση ότι για τη σημερινή οικονομική κατάντια υπεύθυνη είναι η ΝΔ και όχι ο δανεισμός του ΠΑΣΟΚ για θεμελίωση κομματικού κράτους καθ’ όλη τη δεκαετία του ‘80.
Ούτε η οργιώδης εκσυγχρονιστική λαίλαπα 1996-2004.
Πολιτική στρεψοδικία.
Αυτός που διαχειρίστηκε τις συνέπειες του «εγκλήματος», αποτυχημένα ή επιτυχημένα αδιάφορο, αναγορεύεται «ο εγκληματίας».
Και «ο εγκληματίας» αναγορεύεται σε «αρχάγγελο της κάθαρσης»
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλιστικό. Ούτε φιλολαϊκό.
Ένα μόνο είναι: αδίστακτο.
Ο Σαμαράς δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία να είναι αυτός που θα ικανοποιήσει τη λαϊκή οργή.
Κι ελπίζω με αυτά που βλέπει να συμβαίνουν, να διδάσκεται
Για όταν οι καιροί αλλάξουν.
Πράγματι το ΠΑΣΟΚ για να φτιάξει κομματικό κράτος στη δεκαετία του 80 ξεκίνησε τη ληστεία του δημόσιου χρήματος και τον εκμαυλισμό των ψηφοφόρων. Η ΝΔ όμως στη συνέχεια έγινε ακόμα χειρότερη. Αντέγραψε προς το χειρότερο τις σοσιαληστικές μεθόδους και έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου οι γαλαζοπράσινοι δολοφόνοι της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας γενικότερα ανέλαβαν τη σωτηρία μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι κουμπάροι, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι, ο Ζαχόπουλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτά ο "αρθρογράφος" ΜΟΥΓΚΑ.
Ο μοναδικός Πρωθυπουργός στη μεταπολίτευση που αγάπησε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον λαό ήταν ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Για να ξέρουμε τι λέμε. Μνήμη και κρίση έχουμε. Λεφτά δεν έχουμε.
Την "αγάπη" του Αντρίκου για τον ελλ.λαό θα την πληρώνουν και τα εγγόνια σου φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΉδη τα αποτελέσματά της τα νοιώθεις στο πετσί σου!